Misschien omdat ik ’s avonds veel weg was, miste ik vaak het programma Opsporing verzocht. Soms dacht ik ook wel eens, ik wil het ook helemaal niet zien maar tegenwoordig ben ik dinsdagavond thuis en ik kijk er zowel met interesse als met diep afgrijzen naar.
Eens toen de mannen vroegen: “hoe kijk je naar ons?” zei ik: “als ik Opsporing Verzocht zie, zie ik criminelen, als ik hier ben zie ik mensen.”
Maar… zoals gisteravond ook… ik kijk ernaar en zie tegelijk mezelf tegenover die mannen/vrouwen zitten die zulke ongelooflijke absurde dingen doen. Kotsmisselijk ben ik ervan en ik stelde Tjeerd de vraag: “Wil je nog wel dat ik tussen deze mensen werk?”
Hij antwoordde: “In het begin had ik er wel moeite mee maar door de jaren heen heb ik gezien hoe jij hier steeds mee omgaat en hoe dit ook allemaal op je pad is gekomen. Ook hoe jij met angst omgaat. Hoe je je altijd gedragen voelt. Ik ben er van overtuigd dat dit jouw roeping is.”
Toch… er moet bij mij altijd weer een knop om na Opsporing Verzocht. Het vraagt best wat om altijd weer verder te kijken dan het delict. Dat kan ik niet uit mezelf.
Wat maakt dat iemand zich zo kan verlagen en tot zulke waanzinnige dingen in staat is?
Toch zou God vanuit de hemel ook niet zo naar ons kijken?
En Hij liet Jezus naar de aarde gaan.